Torfowiska Orawsko-Nowotarskie
Kotlina Orawsko-Nowotarska powstała w neogenie w wyniku ugięcia się obszaru pomiędzy łańcuchami górskimi i pogórzami[4]. Podczas ostatniego zlodowacenia (ok. 22-11 tys. lat temu) pokryta została warstwą bardzo słabo przepuszczalnej gliny o grubości około 2 m. Glina ta powstawała w wyniku deflacji z fliszu karpackiego budującego otaczające kotlinę Beskidy i Podhale. Po ustąpieniu lodowca teren kotliny pełen był zagłębień wypełnionych wodą i tworzących młaki i jeziora. Stopniowo zamulane były niesionymi przez wodę osadami tworzącymi stożki napływowe, równocześnie też podlegały zarastaniu, w którym wielki udział miał mech torfowiec. Z jego obumarłych szczątków tworzył się torf i powstawały torfowiska, przez okoliczną ludność nazywane pustaciami lub puściznami[5]. Klimat Kotliny Nowotarskiej wyjątkowo sprzyja powstawaniu torfowisk. Występuje bowiem nadwyżka opadów nad parowaniem, duże zasilanie wodą spływającą z grubej warstwy topniejących śniegów na otaczających kotlinę górach. Nawet podczas długotrwałej suszy w glebie znajduje się wystarczająca ilość wody, co sprzyja powstawaniu torfowisk wysokich. Mają one postać kopulastych wzniesień terenu. Torfowiska te były przez okoliczną ludność eksploatowane jako źródło torfu. Początkowo wykorzystywano je po wysuszeniu głównie jako opał, później również jako podłoże upraw w ogrodnictwie i leśnictwie, oraz jako materiał izolacyjny. Od połowy XX wieku zaczęło się eksploatowanie torfu na skalę przemysłową. Doprowadziło to do znacznego zniszczenia torfowisk. W 1994 r. torf został uznany za kopalinę i jego wydobycie dopuszczalne jest tylko po uzyskaniu koncesji. Obecnie legalnie wydobywa się w Kotlinie Nowotarskiej torf tylko w jednym miejscu – na torfowisku Puścizna Wielka.
źródło:wikipedia
Obszar specjalnej ochrony ptaków:
Ostoja położona jest na terenie Kotliny Orawsko-Nowotarskiej. Torfowiska Nowotarskie są jednym z największych w Polsce kompleksem torfowisk. Jest to obszar o wyjątkowej wartości przyrodniczej, unikalny w skali Europy. Prawie 10% powierzchni terenu obejmują torfowiska wysokie - siedliska priorytetowe w ochronie bioróżnorodności europejskiej. Torfowiska wysokie zwane są przez miejscową ludność puściznami. Największe z nich to: Piścizna Wielka, Puścizna Rękowiańska, Baligówka i Puścizna Mała. Tereny torfowisk otaczają lasy iglaste, a wśród nich priorytetowe dla Europy sosnowo-świerkowe bory bagienne, pokrywające ponad 20% powierzchni ostoi. Przez torfowiska przepływają liczne potoki, wzdłuż których rosną łąki ostrożeniowe. Spośród rzadkich i chronionych gatunków roślin naczyniowych na terenie ostoi występują: kosodrzewina, bagno zwyczajne, wełnianka pochwowata, rosiczka długolistna i okrągłolistna, żurawina błotna oraz wiele gatunków mchów torfowców. Rośnie tu również cenny z europejskiego punktu widzenia storczyk - obuwik pospolity. Na terenie ostoi występuje również kilka gatunków rzadkich motyli związanych z torfowiskami: czerwończyk nieparek, modraszek nausitous i szlaczkoń torfowiskowy. Znajduje się tu jedno z trzech w Polsce stanowisk ważki - łątki turzycowej. W ciekach natomiast bytują rzadkie rasy (podgatunki) ryb uznane za specyficzne dla tych wód: płoć karpacka, kiełb dunajski i certa. Obszar ma również duże znaczenie dla ochrony ptaków takich jak: cietrzew, głuszec, błotniak zbożowy, derkacz, orlik krzykliwy. Torfowiska te są jednym z największych w Polsce tokowisk cietrzewia.
źródło:natura 2000
https://www.facebook.com/centrumpromocjiiochronytorfowiskwchocholowie/?modal=admin_todo_tour
